Dzisiaj mam dla Was cytat z Raportu Dove "Prawdziwe Piękno. Redefinicja". Ciekawa jestem, czy zgodzicie się ze zdaniem dr Joanny Heidtman...



Obecnie chyba bardziej niż kiedykolwiek potwierdza się powiedzenie: "jak Cię widzą, tak Cię piszą". Nie oszukujmy się - atrakcyjność fizyczna (albo może szerzej pojęte to "coś") ułatwia pewne sprawy. Dlatego bycie ładnym, zadbanym jest teraz wręcz pewnym wymogiem społecznym.
I choć teraz być może czujemy tą presję mocniej niż nasze mamy, babcie czy prababcie, nie jest to nowy "wynalazek". Przecież już w starożytności mówiono o kalokagatii (od kalos kagathos - piękny i dobry) - piękno i dobro postrzegano jako wartości nierozerwalne. I to chyba jest zakorzenione w naszej podświadomości - kiedy widzimy atrakcyjną osobę, automatycznie skłonni jesteśmy przypisać jej bardziej pozytywne cechy charakteru.

Przykład:

Źródło Zastanów się, co pomyślałeś/łaś o tej dziewczynie? Założę się, że nikt z Was nie stwierdził "ale jędza, wredna baba!" :P

Ja rozumiem ten cytat dr Joanny Heidtman jako mobilizację (na zasadzie "mydło i szampon to nie wszystko! zadbaj o siebie trochę bardziej!"), ale też jako pocieszenie (w końcu mamy dostęp do takiej ilości kosmetyków i informacji o tym, jak te kosmetyki wykorzystać, że przy odrobinie chęci jesteśmy w stanie zadbać o siebie na tyle, że będziemy zadowolone z naszego wyglądu. Zadowolone, spełnione, a tym samym emanujące wewnętrznym pięknem!).

Zgadzacie się z dr Heidtman?
Czujecie jakąś społeczną presję, by dbać o siebie?